Tag: συγκόλληση με οξυγόνο

Ιστορική αναδρομή για τη συγκόλληση είναι το αντικείμενο του άρθρου που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Καλό είναι να γνωρίζουμε τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν ιστορικα οι μέθοδοι συγκόλλησης και ηλεκτροκόλλησης. Ώστε να έχουμε μια ευρύτερη αντίληψη των εργαλείων που χρησιμοποιούμε.

Συγκόλληση το 1800

Ιστορική αναδρομή για τη συγκόλληση ξεκινώντας δυο αιώνες πίσω. Το 1800, ο Sir Humphry Davy ανακάλυψε το ηλεκτρικό τόξο “short-pulse” και παρουσίασε τα αποτελέσματά του το 1801. Ξεκινώντας από το 1802, ο ρωσικός επιστήμονας Vasily Petrov δημιούργησε το συνεχές ηλεκτρικό τόξο. Και στη συνέχεια δημοσίευσε το «Νέα των Γαλβανο-βολταϊκών πειραμάτων» το 1803, όπου περιέγραψε τα πειράματα που διεξήχθησαν το 1802.

Αυτή η εργασία ήταν η περιγραφή μιας σταθερής εκκένωσης τόξου και η ένδειξη της πιθανής χρήσης της για πολλές εφαρμογές, η μία είναι η τήξη μετάλλων . Το 1808, ο Davy, ο οποίος αγνοούσε το έργο του Petrov, ανακαλύπτει και πάλι το συνεχές ηλεκτρικό τόξο . Αργότερα, το 1881-82 οι εφευρέτες Nikolai Benardos (ρωσικά) και Stanisław Olszewski (Πολωνικά) δημιούργησαν την πρώτη μέθοδο συγκόλλησης με τόξοΗ μέθοδος αυτή είναι γνωστή ως συγκόλληση τόξου άνθρακα χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδια άνθρακα. Εδώ δείχνουμε τι είναι η συγκόλληση.

Πρόοδος στη συγκόλληση

Οι προόδοι στη συγκόλληση τόξου συνεχίστηκαν με την εφεύρεση των μεταλλικών ηλεκτροδίων στα τέλη του 18ου αιώνα από έναν Ρώσο Νικολάι Σλαγιάνοφ (1888) και έναν Αμερικανό, C.L. Coffin (1890). Συνεχίζουμε την ιστορική αναδρομή για τη συγκόλληση παρουσιάζοντας νέε ανακαλύψεις και νέες τεχνολογικές προόδους. Περίπου το 1900, ο Α. Ρ. Strohmenger απελευθέρωσε ένα επιχρισμένο ηλεκτρόδιο μετάλλου στη Βρετανία, το οποίο έδωσε ένα πιο σταθερό τόξο. Το 1905, ο Ρώσος επιστήμονας Βλαντιμίρ Μίτκεβιτς πρότεινε τη χρήση τριφασικού ηλεκτρικού τόξου για συγκόλληση. Η εναλλασσόμενη ρεύμα συγκόλλησης επινοήθηκε από τον C. J. Holslag το 1919, αλλά δεν έγινε δημοφιλής για άλλη μια δεκαετία.

Αντοχή στη συγκόλληση

Η αντοχή στη συγκόλληση αναπτύχθηκε επίσης κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Παρουσιάζουμε την Ιστορική αναδρομή για τη συγκόλληση με τα πρώτα διπλώματα ευρεσιτεχνίας να πηγαίνουν στον Elihu Thomson το 1885. Ο οποίος παρήγαγε περαιτέρω πρόοδο τα επόμενα 15 χρόνια. Η συγκόλληση Thermite εφευρέθηκε το 1893, και περίπου εκείνη την εποχή μια άλλη διαδικασία.

Συγκόλληση με οξυγόνο

Αναφερόμαστε βέβαια  στη  συγκόλληση με οξυγόνο. Δηλαδή συγκόλληση με οξυγονοκίνητο καύσιμο, έγινε καθιερωμένη. Το ακετυλένιο ανακαλύφθηκε το 1836 από τον Edmund Davy, αλλά η χρήση του δεν ήταν πρακτική στη συγκόλληση μέχρι το 1900, όταν αναπτύχθηκε ένας κατάλληλος πυρσός. Αρχικά, η συγκόλληση με οξυγόνο ήταν μία από τις πιο δημοφιλείς μεθόδους συγκόλλησης λόγω της φορητότητάς της και του σχετικά χαμηλού κόστους. Καθώς ο 20ός αιώνας προχώρησε, ωστόσο, έπεσε υπέρ της βιομηχανικής εφαρμογής.

Ήταν σε μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί με συγκόλληση με τόξο, καθώς έγιναν πρόοδοι σε μεταλλικά καλύμματα (γνωστά ως ροή). Η ροή που καλύπτει το ηλεκτρόδιο προστατεύει κυρίως το υλικό βάσης από ακαθαρσίες, αλλά επίσης σταθεροποιεί το τόξο και μπορεί να προσθέσει συστατικά κραμάτων στο μέταλλο συγκόλλησης. Εδώ θα βρείτε επιλεγμένα εργαλεία οξυγόνου.

Συγκόλληση στη γέφυρα του Μαουτζίσε

Ο Α ‘Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε μεγάλη αύξηση στη χρήση συγκολλήσεων, με τις διάφορες στρατιωτικές δυνάμεις να προσπαθούν να προσδιορίσουν ποιες από τις πολλές νέες διαδικασίες συγκόλλησης θα ήταν καλύτερες. Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν κατά κύριο λόγο συγκόλληση τόξου, ακόμη και την κατασκευή ενός πλοίου, το “Fullagar” με ένα συγκολλημένο κύτος.

Η συγκόλληση με τόξο εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στα αεροσκάφη κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς κατασκευάστηκαν με τη διαδικασία κάποιες γερμανικές ατράκτους αεροπλάνων. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η πρώτη συγκολλημένη οδική γέφυρα στον κόσμο, η γέφυρα Maurzyce που σχεδιάστηκε από τον Stefan Bryła του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Lwów το 1927 και χτίστηκε κατά μήκος του ποταμού Słudwia κοντά στο Łowicz της Πολωνίας το 1928.

Τεχνολογία αυτόματης συγκόλλησης

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, έγιναν σημαντικές πρόοδοι στην τεχνολογία συγκόλλησης. Συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής αυτόματης συγκόλλησης το 1920, όπου το σύρμα ηλεκτροδίου τροφοδοτούταν συνεχώς. Το αέριο θωράκισης έγινε θέμα που έλαβε μεγάλη προσοχή, καθώς οι επιστήμονες προσπάθησαν να προστατεύσουν τις συγκολλήσεις από τις επιδράσεις του οξυγόνου και του αζώτου στην ατμόσφαιρα. Επιπλέον το πορώδες και η ευθραυστότητα ήταν τα κύρια προβλήματα και οι λύσεις που αναπτύχθηκαν περιελάμβαναν τη χρήση υδρογόνου, αργού και ηλίου ως ατμόσφαιρες συγκόλλησης.

Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, επιτρέπονται περαιτέρω πρόοδοι για τη συγκόλληση δραστικών μετάλλων όπως το αλουμίνιο και το μαγνήσιο. Αυτό σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην αυτόματη συγκόλληση. Το εναλλασσόμενο ρεύμα και τις ροές τροφοδοτούσαν μια σημαντική επέκταση της συγκόλλησης τόξου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1930, κυκλοφόρησε το πρώτο εμπορικό πλοίο, το οποίο ήταν συγκολλημένο, το M / S Carolinian.

Νέες  μέθοδοι συγκόλλησης

Στα μέσα του αιώνα εφευρέθηκαν πολλές νέες μέθοδοι συγκόλλησης. Το 1930, ο Kyle Taylor ήταν υπεύθυνος για την απελευθέρωση των συγκολλήσεων, η οποία σύντομα έγινε δημοφιλής στη ναυπηγική και την κατασκευή. Η βύθιση συγκολλήσεων τόξου εφευρέθηκε το ίδιο έτος και εξακολουθεί να είναι δημοφιλής σήμερα. Το 1932 ένας Ρώσος, Κονσταντίν Κρένοφ τελικά υλοποίησε την πρώτη υποβρύχια συγκόλληση με ηλεκτρικό τόξο. Τελικά η συγκόλληση τόξου αερίου βολφραμίου, μετά από δεκαετίες ανάπτυξης, επιτέλους τελειοποιήθηκε το 1941 και ακολούθησε συγκόλληση τόξου αερίου μετάλλου το 1948, επιτρέποντας τη γρήγορη συγκόλληση μη σιδηρούχων υλικών, αλλά απαιτώντας δαπανηρά αέρια θωράκισης.

Θωρακισμένη συγκόλληση τόξου με μέταλλα

Η θωρακισμένη συγκόλληση τόξου με μέταλλα αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, χρησιμοποιώντας ένα αναλώσιμο ηλεκτρόδιο επικαλυμμένο με ροή και γρήγορα έγινε η πιο δημοφιλής διαδικασία συγκόλλησης με τόξο. Το 1957, ξεκίνησε η διαδικασία συγκόλλησης μέσω τόξου, όπου το αυτοδιαχειριζόμενο ηλεκτρόδιο σύρματος μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με αυτόματο εξοπλισμό. Εδώ παρουσιάζουμε εξειδικευμένα εργαλεία για ηλεκτροκολλήσεις tig.

Με αποτέλεσμα πολύ μεγάλες ταχύτητες συγκόλλησης και το ίδιο έτος εφευρέθηκε η συγκόλληση τόξου πλάσματος. Η συγκόλληση με ηλεκτροσυγκόλληση εισήχθη το 1958 και ακολούθησε η ξαδέλφη της, ηλεκτροσυγκόλληση, το 1961. Το 1953, ο Σοβιετικός επιστήμονας Ν. Φ. Καζακόφ πρότεινε τη μέθοδο σύνδεσης διάχυσης.

Ηλεκτροκόλληση

Άλλες πρόσφατες εξελίξεις στην ηλεκτροκόλληση περιλαμβάνουν την ανακάλυψη του 1958 της ηλεκτροκόλλησης με δέσμη ηλεκτρονίων. Τεχνικές ηλεκτροκόλλησης οι οποίες καθιστούν δυνατή τη βαθιά και στενή συγκόλληση μέσω της συμπυκνωμένης πηγής θερμότητας. Μετά την εφεύρεση του λέιζερ το 1960, η ηλεκτροκόλληση δέσμης λέιζερ ξεκίνησε αρκετές δεκαετίες αργότερα και αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη στην αυτοματοποιημένη συγκόλληση υψηλής ταχύτητας.

Η μαγνητική παλμική συγκόλληση (MPW) χρησιμοποιείται βιομηχανικά από το 1967. Επιπλέον η συγκόλληση τριβής αναδεύτηκε το 1991 από τον Wayne Thomas στο Ινστιτούτο Συγκόλλησης (TWI, UK) και βρήκε εφαρμογές υψηλής ποιότητας σε όλο τον κόσμο. Όλες αυτές οι τέσσερις νέες διαδικασίες εξακολουθούν να είναι αρκετά δαπανηρές λόγω του υψηλού κόστους του απαραίτητου εξοπλισμού, γεγονός που περιορίζει τις εφαρμογές τους. Εδώ είναι διαθέσιμα τα πλέον σύγχροαν εργαλεία για την ηλεκτροκόλληση.

Τι είναι η συγκόλληση για όσους δεν γνωρίζουν.  Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζουμε με απλά λόγια τι είναι η συγκόλληση. Παραμένουμε σε ένα επιφανειακό επίπεδο ανάλυσης ώστε το άρθρο μας να είναι κατανοητό και σε όσους δεν είναι ειδικοί στα εργαλεία ή στη συγκόλληση και ακόμα περισσότερο στην ηλεκτροκόλληση.

Εισαγωγή στη συγκόλληση

Ας δούμε τι είναι η συγκόλληση ξεκινώντας με μαι σύντομη εισαγωγή σε αυτή.Η συγκόλληση είναι μια διαδικασία κατασκευής ή γλυπτικής που συνδέει υλικά, συνήθως μέταλλα ή θερμοπλαστικά. Χρησιμοποιώντας υψηλή θερμότητα για να λιώσει τα μέρη μαζί και να τους αφήσει να κρυώσουν προκαλώντας σύντηξη. Η συγκόλληση διακρίνεται από τις τεχνικές μετεωρισμού μετάλλου χαμηλότερης θερμοκρασίας, όπως η συγκόλληση και η συγκόλληση, οι οποίες δεν τήκουν το βασικό μέταλλο.

Ηλεκτροκόλληση

Εκτός από την τήξη του βασικού μετάλλου, κατά την ηλεκτροκόλληση τυπικά προστίθεται ένα υλικό πληρώσεως στον σύνδεσμο για να σχηματίσει μια δεξαμενή τετηγμένου υλικού (η δεξαμενή συγκόλλησης) που ψύχεται για να σχηματίσει μια άρθρωση. Η οποία, με βάση τη διαμόρφωση ηλεκτροκόλλησης (άκρη, πλήρης διείσδυση, φιλέτο κλπ. .), μπορεί να είναι ισχυρότερη από το βασικό υλικό (βασικό μέταλλο). Επίσης η πίεση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με τη θερμότητα ή από μόνη της για την παραγωγή ηλεκτροκολλήσεως. Η συγκόλληση απαιτεί επίσης μια μορφή ασπίδας για την προστασία των μετάλλων ή των τετηγμένων μετάλλων από το να μολυνθούν ή να οξειδωθούν. Εδώ μπορείτε να μάθετε περισσότερα για ηλεκτροκολλήσεις.

Πηγές ενέργειας για τη συγκόλληση

Τι είναι η συγκόλληση και πιέςοι πηγές ενέργειας. Για τη συγκόλληση μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολλές διαφορετικές πηγές ενέργειας, όπως μια φλόγα αερίου (χημική), ένα ηλεκτρικό τόξο (ηλεκτρικό), ένα λέιζερ, μια δέσμη ηλεκτρονίων, η τριβή και ο υπέρηχος. Ενώ συχνά μια βιομηχανική διεργασία, η συγκόλληση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα, συμπεριλαμβανομένου του ανοικτού αέρα, του νερού και του εξωτερικού χώρου. Η συγκόλληση είναι επικίνδυνη επιχείρηση και απαιτούνται προφυλάξεις για την αποφυγή εγκαυμάτων, ηλεκτροπληξίας, βλάβης της όρασης, εισπνοής δηλητηριωδών αερίων και καπνών και έκθεσης σε έντονη υπεριώδη ακτινοβολία.

Συγκόλληση μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα

Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, η μόνη διαδικασία συγκόλλησης ήταν η συγκόλληση σφυρηλασίας. Την οποία οι σιδηρουργοί είχαν χρησιμοποιήσει για χιλιετίες για να ενώσουν το σίδερο και το χάλυβα με θέρμανση και σφυρηλάτηση. Η συγκόλληση με τόξο και η συγκόλληση με οξυγόνο συγκαταλέγονταν στις πρώτες διαδικασίες που αναπτύχθηκαν στα τέλη του αιώνα και ακολούθησε σύντομη συγκόλληση με ηλεκτρική αντίσταση. Εδώ μπορείτε να προμηθευθείτε εργαλεία οξυγόνου.

Πρόοδος στην τεχνολογία συγκόλλησης

Η τεχνολογία συγκόλλησης προχώρησε γρήγορα στις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς οι παγκόσμιοι πόλεμοι οδήγησαν στη ζήτηση για αξιόπιστες και φθηνές μεθόδους σύνδεσης. Μετά από τους πολέμους, αναπτύχθηκαν πολλές σύγχρονες τεχνικές συγκόλλησης. Συμπεριλαμβανομένων χειροκίνητων μεθόδων όπως η θωράκιση συγκόλλησης με τόξο. Τώρα μια από τις πιο δημοφιλείς μεθόδους συγκόλλησης καθώς και οι ημιαυτόματες και αυτόματες διαδικασίες. Όπως η συγκόλληση τόξου με μέταλλο αερίου, η συγκόλληση με βυθισμένο τόξο, η ροή – συγκόλληση με τόξο και ηλεκτροσυγκόλληση. Στο κατάστημά μας θα βρείτε πολλά εργαλεία για συγκόλληση.

Iδέες για ηλεκτροκολλήσεις

Οι εξελίξεις συνεχίστηκαν με την εφεύρεση της συγκόλλησης δέσμης λέιζερ, συγκόλλησης με δέσμη ηλεκτρονίων, συγκόλληση με μαγνητικό παλμό και συγκόλληση τριβής ανάδευσης στο δεύτερο μισό του αιώνα. Σήμερα, η επιστήμη συνεχίζει να προχωράει. Η συγκόλληση με ρομπότ είναι συνηθισμένη σε βιομηχανικά περιβάλλοντα και οι ερευνητές συνεχίζουν να αναπτύσσουν νέες μεθόδους συγκόλλησης και να αποκτούν μεγαλύτερη κατανόηση της ποιότητας συγκόλλησης. Εδώ θα βρείτε ιδέες για ηλεκτροκολλήσεις mig.

Ετυμολογία για τον όρο συγκόλληση

Ο όρος “συγκόλληση” είναι αγγλικής προέλευσης, με ρίζες από τη Σκανδιναβία. Συχνά συγχέεται με την παλαιά αγγλική λέξη weald, που σημαίνει “μια δασική περιοχή”, αλλά αυτή η λέξη τελικά μεταμορφώθηκε στη σύγχρονη εκδοχή, “άγρια”. Η παλαιά αγγλική λέξη για τη συγκόλληση σιδήρου ήταν η samod (για να φέρει μαζί) ή samodwellung (για να φέρει μαζί ζεστό, με “ζεστό” περισσότερο που σχετίζεται με κόκκινο-ζεστό ή οδυνηρή οργή, σε αντίθεση με samodfæst, “να συνδεθεί μαζί με σχοινί ή συνδετήρες “). [1] Ο όρος “συγκόλληση” προέρχεται από το μεσαίο αγγλικό ρήμα “καλά” (wæll; plural / present tense: wælle) ή “welling” (wællen), που σημαίνει: “να ζεσταθεί” (μέχρι τη μέγιστη δυνατή θερμοκρασία). “να φέρει σε βράση”.

Η σύγχρονη λέξη συγκόλληση

Η σύγχρονη λέξη ήταν πιθανότατα προερχόμενη από το παρελθόν-τεταμένη συμμετοχή, “welled” (wællende), με την προσθήκη του “d” για το σκοπό αυτό είναι κοινή στις γερμανικές γλώσσες των Γωνιών και των Σαξωνών. Καταγράφηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά το 1590, από μια έκδοση της χριστιανικής Βίβλου που αρχικά μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον John Wycliffe τον δέκατο τέταρτο αιώνα. Η αρχική εκδοχή, από τον Ησαΐα 2: 4, λέει, “… ο θείος να μοιράζει τα σμήνη τους σε μετοχές …” (θα χτυπήσουν μαζί τα σπαθιά τους σε αρσενικά), ενώ η έκδοση του 1590 άλλαξε σε “.. “(θα συγκολλήσουν μαζί τα σπαθιά τους σε plowshares), υποδηλώνοντας ότι αυτή η συγκεκριμένη χρήση της λέξης πιθανότατα έγινε δημοφιλής στα αγγλικά κάποια στιγμή μεταξύ των περιόδων αυτών [2].

Από που προέρχεται η λέξη

Η λέξη προέρχεται από την παλαιά σουηδική λέξη valla, που σημαίνει “να βράσει”. Η Σουηδία ήταν ένας μεγάλος εξαγωγέας σιδήρου κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πολλές άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες χρησιμοποίησαν διαφορετικές λέξεις αλλά με το ίδιο νόημα για να αναφερθούν στη συγκόλληση σιδήρου, όπως η ιλλυρική βερύτι, το τουρκικό καϊναμάκ (να βράσει) , Grison (Ελβετία) bulgir (για να βράσει), ή το Λετονικό (Λετονικό) πριονίδι (για συγκόλληση ή συγκόλληση, που προέρχεται από wdrit, να βράσει). Στη σουηδική όμως λέξη αναφέρεται μόνο η ένωση μετάλλων όταν συνδυάζεται με τη λέξη για το σίδηρο (järn), όπως στην valla järn (κυριολεκτικά: να βράσει το σίδερο). Η λέξη μάλλον εισήλθε στα αγγλικά από το σουηδικό εμπόριο σιδήρου ή πιθανώς εισήχθη με χιλιάδες οικισμούς Βίκινγκ που έφθασαν στην Αγγλία πριν και κατά τη διάρκεια της εποχής των Βίκινγκ, καθώς περισσότερες από τις μισές από τις συνηθέστερες αγγλικές λέξεις στην καθημερινή χρήση είναι σκανδιναβικές καταγωγής.

Ιστορία της ηλεκτροκόλλησης

Ας δούεμ τώρα την ιστορία της ηλεκτροκόλλησης. Εξετάζουμε παραδείγματα που χρησιμοποιήθηκε ηλεκτροκόλληση κατα τους προηγούμενους αιώνες. Διαβάστε επίσης το άρθρο μας που αναφέρεται σε ηλεκτρονικές μάσκες για ηλεκτροκολληση.

Ηλεκτροκόλληση στη  σιδερένια στύλο του Δελχί της Ινδίας

Η ιστορία της σύνδεσης των μετάλλων χρονολογείται αρκετές χιλιετίες. Τα πρώτα παραδείγματα προέρχονται από το Χάλκινο και το Σιδηρουργείο στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος δηλώνει στις Ιστορίες του 5ου αιώνα π.Χ. ότι ο Γλαύκος της Χίου “ήταν ο άνθρωπος που εφευρέθηκε με μοναδικό τρόπο τη σιδερένια συγκόλληση”. Η συγκόλληση χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της σίδερης στήλης του Δελχί, που ανεγέρθηκε στο Δελχί της Ινδίας περίπου το 310 μ.Χ. και ζυγίζει 5.4 μετρικούς τόνους.

Συγκόλληση στο Μεσαίωνα

Ο Μεσαίωνας έφερε πρόοδο στη συγκόλληση σφυρηλασίας, κατά την οποία οι σιδηρουργοί χτύπησαν το θερμαινόμενο μέταλλο επανειλημμένα μέχρι να γίνει η συγκόλληση. Το 1540, ο Vannoccio Biringuccio δημοσίευσε το De la pirotechnia, το οποίο περιλαμβάνει περιγραφές της επιχείρησης σφυρηλάτησης. Οι αναγεννησιακοί τεχνίτες ήταν ειδικευμένοι στη διαδικασία και ο κλάδος συνέχισε να αναπτύσσεται κατά τους επόμενους αιώνες.